Bütün geceler birbirini öyle güzel kovalıyor ki. Bazen ben bile hızına kapılıyorum. Tabii bazen de böyle durup kalıyorum ne oluyor nereye gidiyorum diyorum. Yalnız sorularımın hiç birinin cevabı yok. İşte bu daha da çıldırtıyor ya beni. Ben bu aralar iyi değilim ama kimseye de derdimi açamıyorum, açamam da. İçimde yaşama daha iyi geliyor sanki, ya da beni anlayamayacaklarını bildiğimden sesimi çıkaramıyorum.
Aşk istiyorum diyorum lakin buna gücüm var mı? bilmiyorum. Sevmeye değecek birini bulmak çok zor gerçekten hiç ama hiç güvencim kalmadı insanlara. Bunlar da iyice tedirgin gergin yapıyor beni. Saçma sapan bir korku sarıyor bedenimi. Acaba gerçekten doğru insanı bulamazsam ne olur? ne yaparım? bir ömür yalnız geçer mi? Bu sorular beynimi kemiriyor. Kimseye diyemeden çıldıracak noktaya gelebiliyorum. Desem ne faydası olacak ki? Klasikleşen cevaplara maruz kalacağım o kadar. Cevaplar ise şunlar; çok güzel kızsın, yüreğin çok güzel sen mi evde kalacaksın? elbet talibim çıkar değil mi? Ama sorun o değil ki? Mantık nerede, etkilenme nerede yer alacak bilmiyorum. Sevmediğin, içten olmadığın biriyle geçer mi bir ömür? He bu arada şu sorunda var; çabucak vazgeçmek, evlenirken verilen söze ne oldu? ne zaman bu kadar sabırsız insan olduk? Bize ne oluyor toplumca ben hiç anlayamıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder